Mijn naam is Saskia Bosker (1967), ik ben getrouwd met Otto, een fanatieke Taekwondo topsporter en moeder van twee prachtige dochters. Vanaf mijn zesde jaar woon ik in Alphen aan den Rijn.

Na het overlijden van mijn vader zorgde familie ervoor dat mijn moeder, met mij en mijn zus, weer in Nederland kon wonen. Mijn zus nam als oudste vanaf die tijd een serieuze rol op haar schouders en werd een baken voor onze moeder. Ik groeide op, ontdekte mijn humor en hield mij staande door een masker op te zetten. Ik werd, tussen alle pijn en verdriet, de vrolijke noot in huis.

Toen ik ouder werd vroegen mensen mij soms of ik een vaderfiguur mistte? Ik kon mij niet voorstellen dat ik dat zou missen, gewoonweg omdat ik niet wist hoe dat moest aanvoelen.

Humor als afweermechanisme

In de tijd dat mijn vader ziek was, werd er niet of nauwelijks over gesproken. Ook mijn vader zelf wilde er niets van weten. Een innige band ontwikkelen met mijn vader was daarom ingewikkeld. Daarnaast werden zowel mijn zus als ik vooral weggehouden van zijn ziekte en later zijn overlijden. Waarschijnlijk om ons te beschermen van de pijn en het verdriet waar wij al zo jong mee te maken kregen. Logischerwijs had mijn moeder genoeg aan zichzelf en de zorg voor ons, waardoor er voor mijn gevoelens minder plek was. Daarmee bleef het voor mijzelf en anderen onderbelicht en ontkent. Het werd ‘mijn rol’ om pijn en verdriet te verdrijven met humor.

Naarmate ik ouder werd betrapte ik mijzelf erop dat ik steeds vaker in deze valkuil stapte. Ik bagatelliseerde steeds vaker een serieus onderwerp en deed er een beetje onverschillig over. Wat ik toen nog niet wist, was dat dit patroon mij als kind beschermde tegen het gevoel van verdriet, maar mij als volwassene buiten spel zette.

Pas jaren later, toen ik samen met mijn moeder en zus naar ons oude huis in Zwitserland terugkeerde en zij opnieuw erg verdrietig waren, zag ik hoe ik erbij stond en nauwelijks iets voelde.

Ik voel me niet serieus genomen

En zo wuifde ik deze situatie, zoals gewoonlijk, weg door met een grote glimlach te zeggen: ‘ik was duidelijk te jong om mij hier verdrietig over te voelen.’

Na dit bezoek aan Zwitserland ging het mij steeds vaker opvallen dat de band tussen mijn moeder en zus heel sterk was. Als mijn moeder mij belde, vertelde zij vaak dat zij mijn zus al had geraadpleegd en kreeg ik de ingekorte en opgeloste versie te horen. Opnieuw werd ik mij bewust dat ik dit wegwuifde door mijn wenkbrauwen op te trekken en te denken: ‘oké, dan niet?!’

Ik lach om niet te huilen

Totdat ik licht gepikeerd raakte als men zei dat ik ‘het geluk aan mijn kont had hangen,’ een flierefluiter of koude kikker was. Alsof bij mij altijd alles van een leien dakje gaat?!? Steeds vaker zong de vraag ‘waarom ben ik er niet verdrietig over geweest?’ rond in mijn hoofd.

Totdat ik op mijn negenenveertigste thuis kwam te zitten met een dubbele hernia. Het gaf mij tijd om na te denken. Regelmatig trok ik mensen aan die hun verhaal willen doen. Daarbij vond ik het opvallend hoeveel mensen er ‘struggelen’ met hun gevoel en niet weten waar goed aan te doen. Ik werd nieuwsgierig naar hoe het komt dat mensen vastlopen en hoe ik hen daarbij zou kunnen helpen. Bovendien wilde ik mezelf een spiegel voorhouden. Waar stond ik in mijn leven?

Hoe word je meer serieus genomen?

Zo kwam ik in aanraking met Lifecoaching. Lifecoaching leerde mij hoe ik in plaats van een vervelend gevoel wegwuiven, dit wél kon toelaten. Het leerde mij het gemis van mijn vader voelen en dít belangrijke stuk te omarmen. Na 44 jaar kon ik eindelijk het verdriet om het gemis van mijn vader toelaten.

Daarmee verdween langzaam maar zeker mijn gemis, alsook de pijn en het verdriet die ik voelde van mijn moeder. Met behulp van mijn Life coach is het mij gelukt dit een mooie plek te geven.

Hoe moet je jezelf serieus nemen?

Maar dat was niet alles. Door het verwerken van het verdriet ben ik mij mezelf meer gaan accepteren, waarmee het knagende gevoel en de steen op mijn maag verdwenen. Ik heb geleerd om niet langer om de hete brei heen te manoeuvreren, maar problemen aan te pakken. De diepgang waartoe ik nu toegang heb, levert binnen mijn relaties een sterkere band en warme gesprekken op.

Waarom is humor belangrijk?

Nog steeds ben ik een groot voorstander van humor en gebruik ik dit tijdens mijn Life coachsessies, omdat het zo heerlijk kan relativeren. Maar nu is het geen rol meer die ik aanneem om mezelf en anderen te beschermen. Geraakt worden en mij daar senang bij voelen is een prachtig cadeau wat ik mezelf en mijn klanten gun.

Onopgeloste problemen, het gevoel op je tenen te moeten lopen of lastige zaken te moeten ontwijken, kost zóveel energie. Dat hoeft niet meer. In plaats daarvan word ik nu op waarde geschat, neemt men mij meer serieus, pak ik problemen aan en los ze op. Dat voelt zoveel lichter en geeft heel veel rust.

Humor aan de buitenkant zonder het te voelen aan de binnenkant, is waar menigeen zich door laat sussen. Jammer genoeg verwijdert dit je meer en meer van jezelf, van anderen én werkt het burn-out in de hand. Geloof mij, daar wordt niemand blij van. Echte humor ontspant en verbindt, het maakt jezelf en anderen blij en gelukkig.

Wil jij dit ook?

Ben jij toe aan meer toegevoegde waarde en warme gesprekken in vervullende relaties? Bekijk mijn aanbod hieronder en maak kennis met mijn humor. 😉