Zelfacceptatie, zo simpel is het niet

[Wil je dit blog liever beluisteren? Klik dan hier voor de podcast.]

Het is druk bij haar op de zaak. Zij heeft buitenproportioneel veel taken onder zich. Zowel sales, als marketing en uitvoering. Afgelopen week hadden zij en haar bestuursleden een meeting georganiseerd om te bespreken hoe zij het volgende jaar willen inrichten.

Toen tijdens de meeting haar compagnons vertelden dat zij haar officieel als bestuursvoorzitter willen installeren, schrok zij. Ondertussen ziet iedereen het als een mooie bekroning op haar werk, maar zelf vindt zij het maar niks. “Van mij hoeft het allemaal niet,” zegt zij.

Wat is zelfacceptatie

Als we er uitgebreider op inzoomen leg ik de link naar haar visualisatie van een paar sessies terug. Toen werd ook duidelijk dat zij niet in de belangstelling wil staan. Ze doet het wel hoor, voor anderen, maar niet omdat zij het nu zo graag wil. Ook in dit geval zal zij zichzelf dwingen om als bestuursvoorzitter te functioneren, maar juist dáár wil zij vanaf. Zij zegt: “Als ik mezelf zou accepteren zoals ik ben, dan zijn alle problemen opgelost.”

Zelfacceptatie vergroten

Daarop stel ik voor een volgende stap richting zelfacceptatie te zetten door naar zichzelf te kijken. Spontaan springen de tranen in haar ogen. Met de angst op haar gezicht en een traan van haar wang vegend, zegt ze: “ja, kom op we doen het!” Opnieuw geef ik aan dat zij de baas is, dat zij de stappen en het tempo bepaalt. Plus, ze hoeft het niet alleen te doen, we doen het samen.

Hoe moeilijk zij het ook vindt, zij wil het anders en dus trekken wij onze hakken uit. We staan in de ruimte, mijn hand op haar onderrug. Zij sluit haar ogen en zet haar evenbeeld voor zich neer. Op ongeveer een meter afstand staat haar kopie recht voor haar, maar kijkt haar niet aan. Zij weet wel dat zij er is, maar kijkt naar beneden. Als zij haar evenbeeld vraagt hoe het komt dat zij haar niet aankijkt, zegt haar kopie: “ik vertrouw het niet.”

Angst belemmert zelfacceptatie

Vervolgens lacht zij nerveus en zegt tegen mij: “De volgende stap is zeker letterlijk in de spiegel kijken?” Omdat ik dat helemaal niet van plan ben, vraag ik waar haar vraag vandaan komt? Dat weet zij niet, maar dat vermoed zij gewoon. “Hoezo denk je dat? Voel je wantrouwen naar mij,” vraag ik? Nee dat is het niet. “Ben je bang dat ik andere intenties heb,” vraag ik? Nee, dat is het ook niet. “Ben je bang dat je iets moet doen wat je niet wilt,” vraag ik? Ja, dat is het.

Die angst voelt zij laag onderin haar buik. Terwijl we het samen verder onderzoeken en bevragen, ervaar ik onder mijn hand subtiele spiertrekkinkjes. Zij voelt het inderdaad ook en staat ook niet meer zo stevig op haar benen.

Dan nodig ik haar uit om deze spierbeweginkjes toe te laten. En zo voel ik hoe zij heel voorzichtig toestaat wat er binnenin haar bekkengebied, haar bekkenbodem en onderrug gebeurt.

De helende kracht van zelfacceptatie

Onzichtbaar ontstaat langzaam spierontlading diep vanbinnen. Met af en toe een zucht komt er beetje bij beetje ontspanning in haar bekkengebied. Het gebied van het eerste Chakra; wat verbonden is met onze fysieke identiteit en het recht om er te zijn en te hebben.

Na een poosje voelen haar benen en armen heel zwaar. Ze wordt licht in haar hoofd en we gaan zitten. “Poeh hé,” zegt zij wrijvend in haar gezicht. “Het lijkt wel alsof ik keihard gesport heb.” Zij kijkt mij aan en vindt het allemaal maar ‘wonderlijk.’

Omdat ik het belangrijk vind dat zij begrijpt wat wij doen, leg ik uit dat haar lichaam het allemaal zelf doet. Natuurlijk help ik een handje, maar haar lijf weet zelf heel goed wat er nodig is om te helen. Een weg die moet worden afgelegd voordat zelfacceptatie er volledig kan zijn en zij haar bestuursvoorzitterschap kan en wil accepteren.

We nemen afscheid in de wetenschap dat we iets in gang hebben gezet wat nog wel even voortduurt. Mogelijk geeft het wat spierpijn in de komende week. Moe, maar oké verlaat zij mijn praktijk.

Voor jou

Chakra’s zijn, net zoals gevoelens of ideeën, energieën die je niet kan vasthouden, zoals bijvoorbeeld een bos bloemen. Gevoelens of ideeën kunnen heel sterk zijn en hebben – net als Chakra’s – een krachtige uitwerking op ons lichaam.

De patronen die gedurende ons leven in onze Chakra’s zijn geprogrammeerd houden sterk verband met ons lichamelijk- en geestelijk functioneren. Net zoals je heel enthousiast kan worden van een idee, is angst een blokkade van het eerste Chakra dat je belemmert in zelfacceptatie.

Zelfacceptatie leer je niet

Zelfacceptatie is dus niet iets wat je simpelweg bedenkt, waarin je moet geloven of wat je in een paar stappen aanleert. Het gaat juist om loslaten op alle niveaus waaruit wij bestaan. Omdat ik geloof dat elk doorsnee mens diep vanbinnen ‘weet’ waar de schoen wringt en wat voor hem of haar de oplossing is, werk ik met methoden die voorbij gaan aan ons denken.

De problemen die wij in ons dagelijks leven ervaren zijn een gevolg van het feit dat we niet bij onze diepste gevoelens kunnen. We hebben het niet geleerd, worden niet gestimuleerd, we mogen of willen niet, we weten niet hoe of we zijn bang voor deze gevoelens. Daarom ervaren mensen problemen in hun leven, werk en relaties.

Als mensen weer leren voelen, vertrouwt raken met hun gevoelens en emoties en pijn onder ogen durven komen, kan er heling plaatsvinden. Een helingsproces dat alles betekent voor een carrière en organisatie.

Wil jij ook loslaten en jezelf accepteren?

Wil jij je ook senang voelen met en in jezelf en bij alles wat je doet? Vul hier je gegevens in en ik neem contact met je op.

Heb je vragen of wil je reageren naar aanleiding van dit blog? Mail mij en ik geef je er graag antwoord op. Ken je iemand voor wie dit blog interessant kan zijn? Voel je vrij om het te delen in je netwerk.

Live life to the fullest.

Astrid

(Note: Ter inspiratie, vormgeving en behoud van essentie en leesbaarheid van mijn blogs, verwerk ik ervaringen van mezelf en/of die van klanten die daarvoor hun toestemming hebben gegeven.)